آقای رئیسی! رئیس‌جمهور «ششدانگ» باشید

وی به اصل 113 قانون اساسی اشاره کرد و گفت که رئیس جمهور مسئول اجرای قانون اساسی است ، مگر اینکه به رهبری واگذار شود.
من نمی دانم که آیا آقای AJEA این حکم را در دولت های قبلی پذیرفته است یا فقط در دولت فعلی. اما در نتیجه ، مهم نیست. مهم است که اذعان کنیم که رئیس جمهور شخص دوم کشور است و به ویژه از آنجا که آقای رئیسی گزینه ای است که مورد توافق بسیاری قرار گرفته است ، باید صندلی ایجاد شود.

اگر می خواهد تنها رئیس جمهور 18 میلیون نفری باشد که به او رای داده اند و خود را نماینده 41 میلیون نفری که در انتخابات شرکت نکرده اند یا به او رای نداده اند نمی داند ، باید بتواند وعده های همان 18 میلیون نفر. قدرت و قدرت کافی را برای انجام دادن داده است.

من قاطعانه معتقدم که اظهارات آقای AG کاملاً درست است و همه نهادها و دستگاههای سیستم باید برای کارکردن آن پیش قدم شوند. رئیس جمهور باید دستش باز باشد تا “حوزه” را مدیریت کند.

برای مثال ، اگر آقای رئیسی می خواهد شورای امنیت سازمان ملل متحد به لغو تحریم ها ادامه دهد ، نباید به آقای جلیلی این فرصت داده شود که به عنوان دبیر بالقوه شورای عالی امنیت ملی یک اصل را مطرح کرده و در برابر آن بایستد. ؛ حتی اگر رئیس جمهور بخواهد علیه برجام اقدامی انجام دهد ، چنین مسئولی نباید او را تحت فشار قرار دهد یا نماینده باید اقدام او را مصداق تسلیم و سازش بداند.

یا به عنوان مثال ، اگر رئیس جمهور به طور منطقی به این نتیجه برسد که FATF باید به گونه ای اجرا شود که همان واکسن کرونا (که سالانه هزاران نفر را می کشد) دیگر نکشد ، نباید اجازه دهد مجمع تشخیص مصلحت نظام در برابر او بایستد. همچنین ، اگر FATF را در این مورد بی اثر بداند ، نباید توسط قانونگذار بلاتکلیف بماند.

یا به عنوان مثال ، اگر آینده کشور با مذاکرات با چین و روسیه از فردا صبح با پایان مذاکرات وین گره خورده باشد ، نباید هیچ مقاومتی وجود داشته باشد ، و باید “سریع” و “ریشه ای” در آقای آغاز شود. سخنان رئیسی

یا ، به عنوان مثال ، اگر رئیس جمهور بخواهد یک تکنوکرات جدید را برای اداره وزارت منصوب کند ، این چه ربطی دارد ، به عنوان مثال ، قفل کردن بلندگو؟ یا چند روز دیگر آیا پارلمان (که طبق برخی شواهد در همه پرسی شرکت کرده است) از “رای اعتماد” به عنوان شمشیر دموکرات ها بر سر رئیس جمهور استفاده خواهد کرد؟

یا ، برای مثال ، اگر رئیس جمهور در جستجوی اقتصاد بازار است ، به اصطلاح تکنوکرات های عدالتخواه نباید دست خود را در پوسته مهره بگیرند. و اگر او به اقتصاد دولت اعتقاد دارد ، سرمایه داران نباید علیه او باشند.

یا به عنوان مثال ، اگر می خواهد استاندارانی را به تشخیص و علاقه کشور انتخاب کند ، نباید با امام جمعه یا یک شخصیت سیاسی یا مذهبی در همان استان روبرو شود و تصمیم خود را تغییر دهد.

یا به عنوان مثال ، اگر رئیس جمهور می خواهد فضای مجازی را آزاد کند ، و چون شخصاً در توییتر فعال است و 2 میلیون دنبال کننده در اینستاگرام دارد ، می خواهد فضای صلح برای مردم ایجاد شود ، چنین دلیلی وجود ندارد. پسر ضد اینترنت و داماد محترمش هر روز آنلاین می شوند. افراد متدین جامعه را ایجاد کرده و بکشند.

اگر رئیس جمهور موافقت کرد که فضای مجازی را محدود و مسدود کند ، باید این کار را بدون مزاحمت برای این یا آن انجام دهد.

یا به عنوان مثال ، اگر رئیس جمهور معتقد است که برای کاهش تنش ها ، سختگیری در فضای اجتماعی لازم نیست ، دلیلی وجود ندارد که چنین طرفداری و واعظی به تصمیمات فرهنگی اجتماعی دولت خود حمله کرده و رئیس جمهور را ناراحت کند. به

در صورت آزار و اذیت فکری رئیس جمهور ، او باید مطابق میل خود عمل کند.

یا به عنوان مثال ، اگر کشور باید برای مقابله با کرونا تعطیل شود ، یا واکسن ها را به هر قیمتی و به هر مقدار وارد کند ، باید تمام اعضای کشور جمع آوری شود تا همه چیز بازسازی شود.

اینها فقط چند نمونه است. هدف من این است که فقط تأکید کنم که رئیس جمهور باید برای هر تصمیم خود ضمانت اجرا داشته باشد. اگر دولت آقای رئیسی “جهنم” نداشته باشد ، هر انتظاری از وی یک توهم است. مسئولیت او به عنوان شخص دوم در کشور باید بر اساس اقتدار او انجام شود. این واقعیت که روسای جمهور قبلی از کلمه “چپ نشده” استفاده می کردند ، دیگر قابل تکرار نیست.

با این حال ، در همه این قدرتها یک ویژگی پنهان بزرگ نیز وجود دارد و آن این است که “فقط یک نفر مسئول همه چیز است: سید ابراهیم رئیسی”.

مهاجری محمد