روزی که دشمن تانک‌های خودش را منهدم کرد!

به گزارش اخبار ایران من ، روزنامه “جوان” نیز نوشت: این سخنان دو خاطره وی از عملیاتی است که شما تجربه می کنید.

آسیب دیدگی شدید

عملیات رمضان از ساعت 9:30 شب شروع شد ، اما چند دقیقه قبل از آنکه فرمانده ما و چند کودک از همه سرپرستان مجروح شوند. آنها هنگامی که گلوله ای به وسط میز آنها برخورد کند غذا خواهند خورد. برادر صباغی یکی از فرماندهان جنگ در بین مجروحان بود. او ، چون فکر می کرد به زودی کشته خواهد شد ، گفت: “این خداست و این خداست که برمی گردد.” من به شوخی گفتم: “خدا رحمت کند!” خلاصه: ما در حال انتقال صباغی و یک قربانی دیگر به آمبولانس بودیم که متوجه شدم یک بنده خدا کاملاً سالم است و با مجروحین در حال آمبولانس است. با او دست دادم و پرسیدم: کجا می روی برادر؟ ناگهان متوجه شدم که دست او به پوستش بسته شده و در حال بریدن است. او را رها کردم و گفتم برو.

عبور از پیکر شهید

وقتی بچه ها را جمع کردیم ، کار را شروع کردیم و کمی دیر آمدیم. یکی از نیروهای تیپ امام حسین (ع) در سمت راست ما بود. چون دیر کرده بودیم ، یگان دیگری از ارتش که قرار بود مستقیماً برود ، به محل عبور ما آمد و حدود 30 یا 40 نفر از فرزندانش به میدان مین رفته بودند. صحنه بسیار غیر عادی بود. ما مجبور شدیم از بدن این کودکان عبور کنیم. قبل از عزیمت ، شهید امرالله تقیان گفت: “ما باید مجروحان و کشته شدگان را بلند کنیم ، نمی خواهیم عبور کنیم.” بلافاصله صداهایی از شهدا شنیدیم که می گفتند نه ، ما یکی از شهدا هستیم. سریع ما را بده تا دشمن برنگردد. ما از جنازه این عزیزان عبور کردیم و به صف دشمنان برخوردیم.

نبردها را با تانک ها انجام دهید

منطقه ای که از ایست بازرسی زید تا دریاچه ماهی وارد شدیم مشکل بزرگی نبود. ما یک کانال کوچک دیدیم و سمت چپ توسط دشمنان غرق شد. بزرگترین دشمن ما تانکهای دشمنان بود که ناقص به نظر می رسید. قسمت اول ، تا زمانی که مجبور شدیم از آن محافظت کنیم ، مشکلی نداشتیم. با این حال ، کمی دیر صبح رسیدیم ، تقریباً در محاصره تانکهای دشمن بود ، بنابراین بازگشتیم و یک منطقه دفاعی 3 کیلومتری در داخل عراق ایجاد کردیم.

بعد از یکی دو روز مرحله دوم را شروع کردیم. ساعت 9 شب ، بعد از رفتن به آن طرف بلوک ، عراقی ها آنقدر تانک آورده بودند که خیلی زود به بالای سرزمین ما رسیدند. کنار من یکی از بچه های RPG بود. می خواهم بزنم. گفت ترسیده ام. تانک ها آنقدر به ما نزدیک بودند که به نظر می رسید از زیبایی آنها وحشت دارند. اگر گفتم نه ، من اینجا هستم ، به هیچ وجه. اولین کشتی عراق منفجر شد. شب ها تانک ها کار زیادی انجام ندادند. او در اولین دقایق جنگ فرار کرد. عجله کردیم و حدود ساعت سه بامداد به کانال های ماهی رسیدیم.
وقتی من با سردار قربانی تماس گرفتم و به او گفتم كه ما به تونل رسیده ایم ، او شوكه شد و گفت كه شما باید حرف غلطی بزنید ، شاید به نقطه سیل رسیده باشید و ما نیز بخشی از آن هستیم. گفتم نه ، سمت چپ ما آب گرفتگی شده و کانال رو به روی ما است.

باور نمی کرد که ما خیلی زود آمده ایم. گفتم: “ما عجله کردیم و سریع رسیدیم (حدود 18 مایل دویدیم).” مقتول هنوز در تعلیق بود. در واقع او گفت: برو دریا را پر از آب کن. گفتم من دیگر پر شده ام و سس بوی ماهی می دهد. وقتی مطمئن شد که به دریاچه رسیده ایم ، گفت در سمت چپ شما یک پل وجود دارد ، نزدیک شوید. ما رفتیم و فهمیدیم که عراقی ها خودشان با تانک هایشان بسته شده اند. تانک ها که وحشت زده و عجله داشتند فرو ریختند و حدود 80 تانک سبک با درهای باز جلوی پل ایستادند. ما حتی کسی نداشتیم که با این تانک ها سوار شود و از آنها استفاده کند. اگر بتوانیم تانک ها را جابجا کنیم یا از آنها برای محافظت از منطقه استفاده کنیم ، ممکن است برای ما خوب باشد ، اما صبح ، هلی کوپترهای عراقی آمدند تا همه آنها را منهدم کنند تا تانک ها ما را بگیرند.

انتهای پیام