کشیشی که آهنگساز بزرگی شد! + قطعات

به گزارش ماه نیوز ، آنتونیو لوسیو ویوالدی در 4 مارس 1678 به دنیا آمد و در 28 ژوئیه 1741 درگذشت.

وی به خاطر ساختن بسیاری از کنسرت های ویولن و سازهای دیگر و همچنین کارهای مقدس مرجانی و بیش از چهل اپرا مشهور است.

مشهورترین اثر وی مجموعه ای از کنسرت های ویولن است که به “چهار فصل” معروف است.

ویوالدی بسیاری از ساخته های خود را برای یتیم خانه اسپادل دلا پیتا برای زنان انجام داده است. وی از سال 1703 تا 1715 و از 1723 تا 1740 به عنوان کشیش کاتولیک خدمت کرد.

این آهنگساز با اجرای اپراهای گران قیمت خود در ونیز ، منتوآ و وین به موفقیت بزرگی دست یافت. وی پس از ملاقات با شاه چارلز ششم ، به امید ملاقات با بد به وین رفت ، اما چارلز ششم خیلی زود پس از ورود ویوالدی درگذشت و ویوالدی کمتر از یک سال بعد در فقر درگذشت.

کودکی ویوالدی

والدین ویوالدی جیووانی باتیستا ویوالدی و کامیلا کالچیا بودند. وی پنج خواهر و برادر به نام های مارگاریتا ، گابریلا ، سیسیلیا ماریا ، بوناونتورا توماسو ، زنتا آنا و فرانسیسکو گتانو داشت. پدرش قبل از اینکه ویولونیست حرفه ای شود آرایشگر بود. وی به آنتونیو نواختن ویولن را آموخت و بعداً با پسر خردسالش به ونیز رفت. آنتونیو در 24 سالگی دانش گسترده ای در زمینه موسیقی کسب کرد. هنگامی که کار خود را در Espedale della Pita آغاز کرد ، این امکان وجود دارد که وی از سن جوانی نواختن ویولن را آموخته باشد.

همچنین ممکن است ویوالدی درس های ترکیب اصلی را از آهنگساز اولیه باروک به نام جیووانی لگرنزی آموخته باشد. یکی از محققان تأثیر سبک میراث را بر موسیقی مذهبی ویوالدی ، که در سال 1691 ، هنگامی که او 13 ساله بود ، نگاشته است.

سلامتی ویوالدی همیشه برای او دردسرساز بوده است. علائم مشکلات جسمی شامل درد قفسه سینه است که از آن به عنوان نوعی آسم تعبیر شده است. البته این امر وی را از نواختن ویولن ، آهنگسازی یا شرکت در فعالیتهای موسیقی باز نداشت ، اما مانع یادگیری نواختن سازهای بادی نیز نشد.

ویوالدی از سال 1963 در سن 15 سالگی تحصیلات خود را به عنوان کشیش آغاز کرد و در 25 سالگی به عنوان کشیش منصوب شد.

در این قسمت ، آهنگسازی “بهار” وی از مجموعه “چهار فصل” را بشنوید:

حضور و فعالیت ویوالدی به عنوان نوازنده

در سپتامبر 1703 ، ویوالدی به عنوان معلم ویولن در یتیم خانه ای در ونیز شناخته شد. در حالی که وی به عنوان نوازنده در سراسر جهان شناخته می شد ، وی به عنوان یک ویولون استثنایی و حرفه ای نیز شناخته می شد. یوهان فریدریش آرماند فون ان فونبك ، یك معمار آلمانی ، ویوالدی را نوازنده و ویولونیست مشهور توصیف كرد: “ویوالدی یك قطعه انفرادی را نواخت و در پایان او قطعه ای ساخت كه من را به كلی منفجر كرد. عجیب ؛ این سخت است.”

ویوالدی تنها 25 سال داشت که کار خود را در Espadale della Pita آغاز کرد. در 30 سال آینده زندگی ، وی برجسته ترین کارهای خود را هنگام کار در آنجا انجام داد. چهار نفر دیگر سازمان های مشابهی بودند که با هدف پناه دادن و آموزش کودکانی که رها شده یا یتیم شده اند و یا خانواده های آنها نمی توانند از آنها حمایت کنند ، بود. بودجه آنها توسط دولت تأمین می شد. پسران پس از آموختن این حرفه در پانزده سالگی مجبور به بازنشستگی شدند و با استعدادترین دختران پس از یادگیری موسیقی و پیوستن به ارکستر و گروه کر معروف اسپادل در آنجا ماندند.

اندکی پس از انتصاب ویوالدی ، فرزندان موسسه اسپادل نیز در خارج از کشور مورد استقبال و تکریم قرار گرفتند. ویوالدی برای او کنسرت ، سرود و موسیقی صوتی مقدس نوشت. این آثار مقدس که بیش از 60 قطعه دارند ، متنوع هستند. این آهنگ شامل آهنگ های چند صدایی ، کارهای انفرادی و آوازی برای خوانندگان ، خوانندگان و ارکسترهای بزرگ است. در سال 1704 به عنوان مربی ویولن به نقش معلم ویولن اضافه شد. این وضعیت به زمان و کار زیادی نیاز دارد. او قرار بود در هر جشن یک سخنرانی یا کنسرت برگزار کند و به ایتام اصل موسیقی و نحوه نواختن سازهای خاص را بیاموزد.

عزیمت و ورود مجدد وی به اسپادل

روابط وی با هیئت مدیره موسسه آسپادل همیشه تیره و تار بوده است. آنها باید هر سال رای می دادند تا معلمان را حفظ کنند. آرا for ویوالدی به سختی اتفاق نظر داشت و در سال 1709 از شش به هفت رسید. پس از یک سال به عنوان یک نوازنده مستقل ، وی در سال 1711 با اجماع توسط اعضای هیئت مدیره احضار شد. به طور معمول ، در طول سال های غیبت ، هیئت مدیره به اهمیت حضور وی پی برد. هنگامی که وی در سال 1716 به عنوان مدیر موسیقی منصوب شد ، مسئولیت کلیه فعالیت های موسیقی موسسه را بر عهده گرفت.

در سال 1705 ، اولین مجموعه آثار وی توسط جوزپه سالا منتشر شد. اولین کار وی مجموعه ای از 12 سونات برای دو ویولن به سبک سنتی باروک است. در سال 1709 ، کار دوم او با مجموعه دوم 12 سونات ویولن و باسکو ادامه یافت. ویوالدی با اولین مجموعه 12 کنسرت خود اولین موفقیت خود را به عنوان نوازنده به دست آورد.

سومین اثر وی که در سال 1711 توسط استین راجر در آمستردام منتشر شد ، به شاهزاده بزرگ فردیناند توسکانی اختصاص داشت. پرینس از بسیاری از موسیقیدانان از جمله الکساندرو اسکارلاتی و جورج فردریک هندل حمایت مالی کرد. او خودش نوازنده بود و ویوالدی احتمالاً در ونیز با او ملاقات کرد. کار سوم او ، لسترو ارمنیکو ، موفقیت بزرگی در سراسر اروپا داشت.

در این قسمت “تابستان” او را بشنوید:

نگاهی به آثار اپرا ویوالدی بیندازید

در اوایل قرن هجدهم ، اپرا محبوب ترین سرگرمی موسیقی در ونیز و جذاب ترین برای ویوالدی بود. در آن زمان ، بسیاری از تئاترها برای جلب توجه عمومی رقابت می کردند. ویوالدی کار خود را به عنوان یک خردسال به عنوان آهنگساز جیوه اپرا آغاز کرد. اولین اپرای او در ویلا ، نه در ونیز ، بلکه در سال 1713 در تئاتر گارسری در ویچنزا. سال بعد ویوالدی به عنوان مدیر تئاتر San Angelo ra para در ونیز منصوب شد. جایی که اپرای او “اورلاندو فینتو پازو” اجرا شد. این اثر متناسب با علاقه مردم نبود و پس از چند هفته نمایشگاه آن تعطیل شد و با تکرار اثر دیگری که سال گذشته ارائه شد جایگزین آن شد.

وی در سال 1715 موسیقی Neron Fetto Caesar (گمشده فعلی) را به رهبری هفت نوازنده مختلف اجرا کرد. این اپرا شامل 11 آهنگ انفرادی بود و در نهایت به یک موفقیت تبدیل شد. در اواخر فصل ، ویوالدی می خواست یک اپرا (آرسیلدا ، رجینا د پونتو) بسازد که از صفر تا صد آن را ساخت ، اما بازرس ایالتی او را از این کار منصرف کرد ، کاری که سال بعد با تأیید او انجام داد و به موفقیت موفقیت چشمگیر دیگر.

همچنین در سال 1716 ، ویوالدی دو اپرای دیگر به نام های Lincornozion di Dario و La Costanza Trionfante Digli Amori e Digli Audi نوشت و ساخت.

بعداً چنان محبوب شد که دو سال بعد با نسخه ای بازنویسی و نامگذاری شده از ری دی پارتی آرتبانو (اکنون گم شده) بازنویسی شد. این کار همچنین در سال 1732 در پراگ انجام شد. در سالهای بعد ویوالدی اپراهای زیادی نوشت که در سراسر ایتالیا اجرا می شد.

سبک پیشرونده مار زنگی او را برای آهنگسازان ارشد و در عین حال آماتوری مانند بانتتو مارسلو به دردسر انداخت.مارسلو رساله چاپی را در محکومیت ویوالدی و اپرا نوشت.

در واقع ، رساله چاپ شده Il Titro Ella Moda بدون اشاره مستقیم به ویوالدی ، به او حمله كرد. با نقاشی روی جلد یک قایق (سنت آنجلو) که یک فرشته کوچک در کنار روکش قایق نشان داده شده است (کلاه شلوار به سر دارد و ویولن می نوازد).

خانواده مارسلو ادعا کردند که مالکیت تیترو سنت ژلو را بر عهده دارند و برای برقراری مجدد آن نبرد حقوقی طولانی ای با مدیریت انجام دادند که موفقیتی نداشت.

ویوالدی در نامه ای به طرفدار خود مارکوس بنتیوگلیو در سال 1737 به “نود و چهار اپرا” خود اشاره کرد. اگرچه فقط حدود پنجاه اپرا توسط ویوالدی کشف شده است ، اما هیچ مدرکی درباره اپراهای دیگر وجود ندارد. با این حال ، با توجه به نقش دوگانه ویوالدی به عنوان یک نوازنده و کارگردان اپرا در 25 سال فعالیت حرفه ای خود ، ممکن است اغراق آمیز باشد که بگوییم ستودنی است که او به تنهایی به عنوان یک نوازنده یا مسئول ، همه 94 اپرا را تولید کرده است. مسئول آموزش آنها بود.

در حالی که ویوالدی دقیقاً بسیاری از اپراها را در زمان خود می نوشت ، اما هرگز با موسیقی دانان بزرگ دیگری مانند الساندرو اسکارلاتی ، یوهان آدولف هاس ، لئوناردو لئو و بالداسار گالوپ شناخته نشد.

موفق ترین اپراهای او La Costanza Trionfent و Fernandez است.

سبک ویوالدی در ترکیب بندی

موسیقی ویوالدی ابتکاری بود. او ترکیب رسمی و موزون کنسرت ها را منتشر کرد ، در آن ها کنتراست های هارمونیک و آهنگ ها و مضامین ابتکاری را کشف کرد. بسیاری از ساخته های او جذاب ، تقریباً بازیگوش و پرشور هستند. یوهان سباستین باخ بسیار تحت تأثیر کنسرت ها و آهنگ های انفرادی ویوالدی قرار گرفت.

چهار مراسم ویوالدی چگونه ساخته شد؟

در سال 1717 یا 1718 ، در دربار شاهزاده فیلیپ از دارمشتات ، فرماندار منتووا ، ویولدی عنوان معتبر جدیدی به نام Maestro de Capella گرفت. او سه سال به آنجا رفت و چندین اپرا ساخت. از جمله لوله های Tito Man. در سال 1721 ، او در میلان بود. جایی که او نمایش معنوی لا سیلویا را اجرا کرد. ویوالدی در سال 1722 به رم رفت و در آنجا سبک جدیدی از اپرا را معرفی کرد. پاپ جدید از بندیکت دوازدهم ویوالدی دعوت کرد تا برای او بازی کند. در سال 1725 ، ویوالدی به ونیز بازگشت و در همان سال چهار اپرا اجرا کرد.

در این دوره ، ویوالدی کنسرت ویولن “چهار فصل” را نوشت ، با صحنه های مناسب از هر فصل. این سه کنسرت درک و مفهوم اساسی دارند. در حالی که قسمت اول؛ یعنی “بهار” هدف خود را از سمفونی اولین اقدام اپرای معاصر ایل گوستینو می گیرد.

این کنسرت احتمالاً با الهام از مناظر اطراف شهر منتووا ساخته شده است. در به تصویر کشیدن موسیقی ویوالدی “Four Asons Tuo” انقلابی رخ داد. در این کار جریان های جاری ، پرندگان (از نژادهای مختلف ، به ویژه هر یک) ، پارس سگ ها ، وزوز پشه ها ، چوپانان گریان ، طوفان ، رقصنده های مست ، شب های آرام ، مهمانی های شکار ، مناظر بی نظیر ، کودکان و نوجوانان برف آن را اسکیت می کند و آتش سوزی زمستان را به تصویر می کشد. هر کنسرت یک غزل دارد که ویوالدی آن را احتمالاً صحنه ای توصیف شده در موسیقی توصیف می کند.

در این قسمت به کار این هنرمند “پاییز” گوش دهید:

ویوالدی و آخرین سالهای مرگ او

مانند بسیاری دیگر از موسیقی دانان آن زمان ، سالهای آخر زندگی ویوالدی مملو از مشکلات مالی بود. دیگر کارهای وی مانند گذشته در ونیز مورد احترام نبودند. به دلیل تغییر سریع منافع مردم ، او کارهای خود را منسوخ کرده بود. در نتیجه ویوالدی مجبور شد بسیاری از نسخه های خطی خود را برای پرداخت هزینه سفر به وین با قیمت ناچیزی بفروشد. دلایل مهاجرت ویولدی از ونیز مشخص نیست ، اما به نظر می رسد که وی پس از ملاقات موفق با امپراتور چارلز ششم ، آرزو داشت که به عنوان نوازنده در دربار سلطنتی کار کند.

اندکی پس از ورود به وین ، چارلز ششم درگذشت و هنرمند را بدون هیچ گونه حمایت سلطنتی یا منبع درآمد ثابت ترک کرد. اندکی پس از آن ، ویوالدی فقیر شد و در شب 28/27 ژوئیه 1741 ، در شصت سالگی ، در اثر “عفونت داخلی” در “خانه بیوه زین” درگذشت. در تاریخ 28 ژوئیه ، وی در یک قبر ساده در قبرستانی متعلق به صندوق بیمارستان دولتی به خاک سپرده شد. ویوالدی در کلیسای جامع سنت استفان به خاک سپرده شد.

و اکنون اثر “زمستان”:

* تمام مطالب این گزارش در هنگام ترجمه مقاله ای در مورد این نوازنده از سایت Music Appreciation منتشر شده است.

انتهای پیام