به بازآفرینی جشن‌ها و شادی‌ها نیازمندیم!

از یک سو تهدیدها و توطئه های دشمنان و کارشکنی ها و خیانت های آنها و از سوی دیگر خبر بلایا و مصائب و حوادث منتشر شده در محیط اجتماعی ، فضای غم انگیز و دردناکی را برای ما ایجاد می کند.
نه تنها آنچه گفته و شنیده می شود ، بلکه آنچه در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی خوانده و مشاهده می شود ، چیزی به چشم و گوش شهروندان می رسد که قلب و روح همه را آزار می دهد.
یک روز ماجرای ذبح فرزندش توسط والدین و جسد وی که در زباله های خیابان پیدا شده بود و روز دیگر خبر غرق شدن کشتی خارک یا انفجار پالایشگاه تهران مخاطبان را آشفته می کند و همزمان با نتیجه تورم ، بیشتر از این ضرر می زند.

آیا راهی برای بهبود این آسیب ها غیر از شاد بودن و خوشبختی نداریم؟ آیا راهی برای درمان این درد به جز خوشبختی وجود دارد؟ دانستن ارزش وقت و غلبه بر اندوه و خوشحال بودن با اندکی بهانه ، دارویی است که در فرهنگ ایران باستان و اعتقادات دینی اسلامی وجود دارد و هست.
عرفان اسلامی و ایرانی ، که مهمترین م componentلفه فرهنگ و تمدن ماست ، می تواند زمینه ساز این خوشبختی بیش از هر بستر فکری دیگری باشد ، و اگر انسان ایرانی بتواند در برابر حوادث بسیار سخت و بادها و طوفان های شدید قرن ها مقاومت کند. – تا حمله مغول – به دلیل این حمایت.
برخی از محققان و اندیشمندان (مانند دکتر محمد علی اسلامی نودوشان در کتاب “ایران چه می گوید”) معتقدند که آیین های باستانی اجداد ما ، فرهنگ ایرانی و زبان فارسی عاملی برای حفظ آنهاست.

در زمانی که کشوری مانند مصر در تاریخ اسلامی ، تاریخ و نام و زبان خود را از دست داد ، ایران بزرگ فارسی باقی ماند و ضمن ارائه بهترین و درخشان ترین مثال سازگاری با اسلام ، نه تنها توانست فرهنگ خود را حفظ کند ، زبان و نام حتی برجسته ترین دانشمندان ، کارگزاران و نویسندگان در فضای وسیع اسلامی و جامعه.
با اصالت فرهنگی و ریشه های مذهبی – یکی از عوامل و دلایل این ثبات – حفظ روحیه شاد خارجی و شادی درونی در فرهنگ ایرانی است.
ایرانیان باستان به بهانه های مختلف جشن می گرفتند و از فرصت های مختلف شادی قدردانی می کردند.

از آئین های ملی نوروز در ابتدای سال تا پایان سال تا جشن های اردیبهشتگان و خدادادگان و تیرگانا ، همه فرصت دارند تا غم و اندوه روز را غبارروبی کرده و بشارت های پیش رو را تبریک بگویند. .
شاید دوری ما از این آیین ها و دوری از فرصت ها و بهانه شادی و خوشبختی زمینه را برای هجوم غم و اندوه فراهم کرده باشد. چرا اکنون راه شادی و خوشبختی را گشوده ایم و هیچ اقدامی برای بازآفرینی آیین های باستانی جشن و شادی ، هر یک از ما انجام نمی دهیم؟