امام حسن مجتبی(ع) و حکمت

خرد با خرد و فضیلت همراه نیست. ما این را می دانیم ، اما پاسخ دقیق این سوال که حقیقت حکمت چیست را با استفاده از معانی مختلف نمی دانیم. وقتی ما از میراث مشروع امامان یا اولیا صحبت می کنیم ، حکمت به چه معناست؟ وقتی از فردوسی به عنوان یک روشنفکر فکر می کنیم ، از شعر او صحبت می کنیم.

شاید واضح ترین پاسخ این باشد که معنای کلمه هوشمندانه است ، که نشان دهنده عمق مفهوم کلامی اشراف و به جای آن استفاده از چنین ابزاری برای دادن بعد اخلاقی و انسانی به آگاهی انسان است. هدف در اینجا تقسیم خرد به داستان و عملی نیست ، بلکه تفکر و کردار انسان است ، که کمال کامل ما و ارزشهای ما را می بیند ، که با کلمات خرد بیان می شود. این داستانی است که اگر شخصی 40 روز با خدا خود را پاک کند ، خداوند حکمت را از قلب او بر زبان او می ریزد.

به عبارت دیگر ، علاوه بر تبیین اصول اعتقادی و اعتقادی و همچنین شرع و قانون ، قسمت دیگری مانند اخلاق نیز وجود دارد که بخشی از آن الهیات در قرآن و حدیث است و از جمله آنها شخصیت است. و روحیه اقتدار انسانی. خرد ، حکمت یا وحی از جانب خدا نیست ، حکمت دانش از ذات پاک خدا ناشی می شود. این همان معنایی است که گفته می شود لقمان خردمند است. خرد نتیجه تاریخ طولانی توحید ، قانون و فرهنگ است. درک از آموزه توحید ، آنچه خیر بسیاری – کوثر – حکمت خدا در دوره قرآن حتی قبل از تورات و انجیل خوانده شده است: کتاب Vylmh Valtvrah Valhkmh Valanjyl و جاهای دیگر:. و در بعضی جاها: أدعُ یِلَى سَبِیلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَة سخنان لقمان: وَلَقَدْ اتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ. در آخرین آیه ، امام کاظم معنای حکمت را برای هشام بن حکم معنای درک و فهم دید. [کافی: 1 / 16].

یکی از مشخصه های بارز اهل بیت بیان کلمه ای حکیمانه است که مخصوصاً در فرهنگ عرب جایگاه ویژه ای دارد: از رسول خدا (ص) نوشته شده است که فرمود: و در جای دیگر: ما هستیم بردگان ایثارگر در این جهان ، مگر اینکه خداوند خرد را در قلب و بصره در جهان تأیید کند. و از حضرت علی علیه السلام روایت شده است که فرمود: و از رسول الله نقل شده است که فرمود: “سر خرد ، ترس از خداست. فراوانی حکمت ، ترس از خداست. و او گفت: خوشا به حال خدا ، بیشتر من نیكو هستم ، مگر اینكه متوجه شویم. “و گناه كردن در برابر ابن آدم ، بسیار و آمرزش ، مگر اینکه او را ببخشیم ، نعمت های خدا بیشتر از آن است که بتوانید بدهید ، مگر اینکه کمک کند و گناهان مردم فقط از این بخشیده شده اند.
این میراث به ویژه میراثی گرانبها و چشمگیر از پیامبر و حضرت علی و بعداً ، از سایر امامان با انتقال سخنان خردمندانه و اخلاقی است. بدیهی است که بسیاری از مردان برجسته تاریخ اسلام نیز سخنان حکیمانه ای دارند و این یک هدیه از طرف خداوند است. در کتابهای اسلامی باستان ، مانند کتابهای جاحظ ، ابن قتیبه ، ابن عبد البر و بسیاری دیگر ، این کلمات در محافل گنجانده شده و برای سالهای زیادی منبع غذای آموزشی برای افرادی بود که آنها را می خوانند.

در این میان ، چهره خاصی از امام مجتبی (ع) در ارائه كلمات خردمندانه در كتاب های باستانی وجود دارد كه ما آنها را صحیح و موجز تلفظ می كنیم. زیرا هدف ما یافتن خط فکری در زندگی امام است و نه تحقیق دقیق. به عنوان مثال ، این همان چیزی است که امام مجتبی فرمود: الحلم ، وزیر علوم ، یا ادعای امام مبنی بر اینکه المصائب المفتح الأجر راه پاداش دادن است.

چند جمله از خطبه عالمانه و اخلاقی امام مجتبی (ع) عبارتند از: ای پسر آدم ، مرا به خویشاوندی ببخش ، بنده مباش و دنیا به خدای متعال قسم ، بدون ثروتمند شدن این کار را بکن ، تَکنْ عدلا زیرا در میان آنها بسیاری از ملتها ، فرزندان مکه ، و کافران ، در روشنایی صبح ، و کار غرور آنها ، و قبور آنها یافت می شوند ، ای پسر آدم! اگر در زندگی خود به تأخیر نیندازید ، سقط می کنید.
ای پسر انسان! خود را از محدودیت های خدا دور نگه دارید ، شما یک عبادت خواهید شد. از آنچه خدا روزی کرده راضی باشید ، غیر ضروری خواهید بود. به دوستان خود نیکی کنید ، مسلمان خواهید شد. با مردم طوری رفتار کنید که دوست دارید با شما رفتار شود ، منصف خواهید بود. در نگاه شما قبیله هایی بودند که کالاها را جمع می کردند ، خانه می ساختند ، جاه طلبی های قدیمی داشتند ، اما آنچه می دادند بی فایده بود ، کار آنها فریب خورده و بی اساس بود و محل زندگی آنها گاهی مقبره بود. ای پسر انسان! از روزی که برای مادر به دنیا آمده اید ، سعی کرده اید زندگی خود را نابود کنید. براساس آنچه که دارید آنچه را که در پیش رو دارید اهدا کنید. “مiمن تولد و مال می برد ، کافر هزینه خود را می پردازد.” و آن حضرت بعد از این خطبه این آیه را می خواند تا کالاهایی را که بهترین کالاها برای عبادت است ، ببرد.

در اینجا نمونه دیگری از سخنان حکیمانه امام آورده شده است:
اگر شخصی از خواسته های مردم اطاعت کند ، از نادانان مراقبت خواهد کرد ، و نه مجبور به اطاعت می شود ، نه مجبور به درک می شود ، نه اصرار می ورزد ، و نه مال (ثروت) را تا بدست آوردن تلف می کند. ثروت درست و هیچ چیز بهتر از این نیست که شما از خدای متعال اطاعت نکنید ، و از چیزی به جز آنچه در زندگی شما است لذت نمی برید ، زیرا شما هیچ تعهدی به این کار ندارید ، و سعی می کنید آن را درک نکنید و هیچ لذتی ندارید و مایل به هدر دادن پول نیستند. خوب بدون وزن خانه و بلوغ در خانه بدون حق زندگی در هنگام مرگ.
اگر می بینید کسی به دلیل تاریخ بشر مورد آزار و اذیت قرار گرفته است ، سعی کنید او را نشناسید ، کاری را که نمی توانید انجام دهید تحمل نکنید و به خاطر آنچه نمی توانید انجام دهید شناخته نشوید و به خود اعتماد نکنید. بیا و هدر نرو مگر در آنچه داری ، مگر در انبوهی از آنچه تو داری ، اندیشه های موضوع و راضی نباش مگر در آنچه می شنوی خدا ، دان ، وارد نشو ، زیرا کار ما احمقانه است ، و تلاش برای انجام غیرممکن کار است ، و شمردن آنچه در چیز شرم آور یافت نمی شود ، و از بین بردن چیزهای بی فایده خشم و غضب است. همانطور که انتظار برای افزایش علاقه احمقانه و غیر منطقی است؛ به حدی که قرار نیست در مکان نامناسبی نابود شود.

وی از امام مجتبی نقل کرد که فرمود: المزاه یعلب الحبه ، یک شوخی ترس از انسان را برطرف می کند.
به امام مجتبی علیه السلام فرمودند: ن فلانا یقع فیک ، فقال: القیتنی فی تعب ، الا استعغفر الله لی و له. شخصی شما را متهم می کند. حضرت فرمود: تو مرا كشيدى. اکنون از من و او عذرخواهی می کنم.
و به عبارت دیگر ، حضرت مجتبی فرمود: در گناهان و مجازات ها عجله نکنید و آنها را بدون اخطار انجام دهید. زود انتقام گناهان را نگیرید و برای عذرخواهی وقت بگذارید

ویژگی های امام مجتبی (ع)
اکنون که به اینجا آمده ایم ، ذکر فرم آن حضرت ضرورتی ندارد.

امام حسن (ع) در ماه مبارک رمضان سال سوم هجری متولد شد ، زمانی که شباهت زیادی به جد خود رسول خدا (ص) داشت. سالها با پدربزرگ خود ، رسول خدا (ص) و پدرش علی مرتضی (ع) زندگی کرد و پس از ترور پدر بزرگوارش ، به رهبر شیعیان تبدیل شد. ابروزین می گوید: حسن بن علی (ع) خطبه ای با لباس سیاه و کلاه سیاه برای ما می خواند. رسول خدا (ص) به امام مجتبی و برادرش حسین علاقه مند بود و بارها فرمود: خدایا ، من تو را دوست دارم ، دوستت دارم ، دوستت دارم ، دوستت دارم ، دوستت دارم ، نفرت ، این یک راز است که او به دنبال سید شباب به اهل بهشت ​​است ، بنابراین آنها نگاه می کنند ‘و حسن بن علی. همه اینها روابط صمیمانه بین بنده خدا و نوه بزرگوارش را نشان می دهد ، که تا آنجا که ممکن است ، بسیار مهمتر از روابط خانوادگی است.

امام مجتبی (ع) بر اساس کتب آسمانی در عبادت و عبادت متمایز بود. از جمله در مورد زیارت امام که با پای پیاده قدم گذاشته شده گفته شده است: “من آن نفس هستم که برای پروردگارم نفس می کشد ، که بیدار است و نمی خواهم به این خانه بروم ، من ده ساله هستم که از مدینه به علی رجالی “من از ملاقات خدا و راه رفتن شرمنده ام و به خانه او نرفتم. بنابراین بیست بار پیاده از مدینه به خانه خدا رفت. داستان دیگر می گوید که امام بیست و پنج بار پیاده به حج رفتند. ابن سعد پانزده بار در روایت خود آن را ذکر کرده است.

بخشش و بخشش در راه خدا از دیگر خصوصیات امام بزرگوار است که بارها در کتابهایش ذکر شده است. هنگامی که اسماعیل بن یسار به همراه عبدالله بن انس برای گرفتن غذا به معاویه رفت و چیزی پیدا نکرد ، اسماعیل در شعری به دوست خود ابن انس گفت: اعمال ما متعلق به حسن رهلنا و لا زرنا حسینا بن انس است ، قسم می خورم با زندگی تو ای پسر انس ، ما نزد حسن (علیه السلام) نرفتیم و برای دیدن حسین (علیه السلام) عجله نکردیم. قصد او این بود که پس از دیدار با دو برادر ، با تمام وجود برگردیم. می گویند مردی نزد امام حسن (علیه السلام) آمد و حاجت خود را نشان داد. حضرت به او فرمود: حاجت خود را بنویس و من تو را تأمین می کنم. هنگام نوشتن و تحویل ، امام دو برابر آنچه را که لازم داشت پرداخت کرد. در روایتی دیگر ، امام در زمان حیات خود ، سه بار و هر نیمی از دارایی خود را در راه خدا قرار داد. ابو هارون نامی می گوید: در زیارت مدینه گفتیم که به دیدار فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می آییم و سلام می کنیم. ما نزد آن بزرگوار رفتیم و سفر خود را به او گفتیم. وقتی برگشتیم ، او چهارصد نفر را برای هر یک از ما فرستاد. برگشتیم پیش امام و گفتیم همه چیز خوب است. حضرت فرمود: لاتردوا علی معروفی.
به امام حسن (ع) گفتند: فیک عظمت ، تو عظمت خاصی داری. حضرت فرمود: به جهت عزت ، خداوند متعال فرمود: و به خداوند متعال ، رسول و م theمنان. [منافقون: 8]این عظمت نیست ، بلکه افتخار است. خداوند می فرماید: «سبحان الله ، رسول و م Hisمنان».

در طی هشت یا نه سالی که پس از صلح در مدینه به سر برد ، امام مرتباً با شیعیان کشته شده ای که برای حج به حجاز می آمدند ، روبرو می شد. طبیعی است که آنها او را به عنوان امام خود پذیرفتند و از او در وظایف دینی خود استفاده کردند. شوهر شامیان می گوید: روزی در مدینه مردی صلح جو و خوش اخلاق را دیدم که لباس زیبایی به زیبایی تزئین کرده و بر اسب سوار شده بود. از او س askedال کردم. گفتند: حسن بن علی بن ابی طالب. خشم من زندگی من را پر کرد و علی بن ابی طالب را به داشتن چنین پسری غبطه خوردم. رفتم پیش او و پرسیدم تو پسر علی هستی؟ وقتی او آن را تأیید کرد ، در دهان من بود یک کلمه توهین آمیز بیرون آمد. وقتی فحش را تمام کردم ، از من پرسید: شما خارجی هستید؟ من گفتم بله. وی گفت: “با من بیا ، اگر خانه ای نداشته باشی ، من خانه ای به تو می دهم ، و اگر پول نداشته باشی ، به تو کمک خواهم کرد و اگر بخواهی ، کاری خواهم کرد که هیچ چیز نخواهی. من وقتی که هیچ کس روی زمین محبوبیت بیشتری نسبت به من نداشت با او متفاوت بودم.
همچنین داستانهایی از بخشندگی و بخشش امام وجود دارد: مردی فقیر از امام حسن کمک خواست … امام صد دینار به او داد. بعداً ، او نزد برادرش حسین آمد … او نود و نه دینار پرداخت و نمی خواست مانند برادرش شود.

امام حسن که با فقرا غذا می خورد ، هنگام ورود به مدینه به ملاقات معاویه نرفت. گفته می شود كه معاویه هنگام حج به حجاز آمد و مثلاً وارد مدینه شد. اما امام مجتبی (ع) در جلسه ایشان شرکت نکرد. وقتی رفت حسن را دید. وی گفت: “من یک هندی هستم و هر پولی که به مردم مدینه بدهم به شما خواهم داد. حضرت فرمود: من نیز دختر فاطمه هستم و جبران می کنم.